Önce para birimimizin altı sıfırını aldı. Sonra bir aile nüfusunu böldü. Bir de utanmadan “kemer sıkın” diyorlar. Bir de üstüne üstlük hakaret ediyorlar. Bu da yetmezmiş gibi dinden bahsedip bu milletin aklını buluyor, ırkçılığı kullanıp insanı insana kırdırıyor.
Ne yapsalar ya yok oluyoruz ya hayatlarımızı mahvediyorlar. Yani artık “bunlar çok önemli işler yaptı” diyenlere şu gözle bakıyorum; ya bir çıkarı var ya da aklı kıt. Benden her şeyin vergisini bunlar alıyor. Ama çalışıp kazandığım maaştan da vergi alıyorlar.
Araban var vergi, evin var vergi. Çalışıyorsun bir de, alın terinin vergisi mi olur? Yaşıyorsan bu devlette vergi ödeme gibi bir zorunluluğumuz olmuş. Derler hep “gelen gideni aratır” diye de şimdikilerin gidişi olmadı ki bir türlü arayalım. Sivrisinek gibi kanımızın son damlasına kadar bırakmaya niyetleri de yok anlaşılan. Kanımızı kurutup bitirmenin derdine düşmüşler. Bunlara karşı bizim din, dil, ırk, mezhep ayrımı olmadan hak, hukuk, adalet için “birlik” dememiz gerekiyor.
O kadar koskoca ulusun lideri iseler hatalarını ve yaptıklarını örtbas etmeyecekler. Bizim elimizdekileri başkalarına peşkeş çekmeyecekler. İşçi ve emekçinin haklarına saldıracak kadar aciz olmayacaklar, göz yummayacaklar. Tabii gerçekten “vatanın”, “milletin” hakkını savunuyorlarsa.
Ancak şu bir gerçek: Bizi bizden başkası yok edemez. Geçmişimize bakalım mücadele neden, ne için verildi? Savaşlardan yıldık artık. Mutlu, huzurlu bir yaşam için illa ki ezmemiz veya yok etmemiz mi lazım? Tabii ki de hayır. İnsanın insana mal mülk yüzünden kırılmasının önüne geçebiliriz. Birlikle, mücadeleyle kardeşçe ve huzurlu bir hayat yaşayabiliriz.
